Perjanjian Pandemik ialah Mercu Tanda untuk Kesihatan Awam

(SeaPRwire) –   Perjanjian Pandemik yang baru sahaja diterima pakai oleh Pertubuhan Kesihatan Sedunia (WHO), adalah mercu tanda bagi kesihatan awam global. Sekiranya perjanjian seperti ini telah wujud sebelum tahun 2020, pandemik COVID-19 pasti berbeza. Perjanjian ini bermakna apabila pandemik seterusnya mula tercetus, dunia akan lebih bersedia untuk mengurangkan atau bahkan mencegahnya.

Apakah sebenarnya yang akan dilakukan oleh perjanjian ini?

Secara ringkas, 124 negara telah bersetuju untuk mencegah, bersiap sedia dan bertindak balas terhadap pandemik masa depan. Negara-negara yang secara rasmi mengesahkan perjanjian ini akan terikat untuk menjunjung sejumlah komitmen termasuk melabur dalam infrastruktur kesihatan, berkongsi harta intelek, dan terlibat dalam pemindahan teknologi.

Salah satu manfaat terbesar yang dijanjikan adalah Sistem Akses Patogen dan Perkongsian Manfaat. Ini akan mewajibkan negara anggota PBB untuk berkongsi maklumat dan data mengenai potensi virus pandemik, termasuk penjujukan virus atau varian baharu, serta berkongsi vaksin, terapeutik, dan teknologi diagnostik yang berkaitan. Pengeluar vaksin di negara yang mengambil bahagian dijangka menyediakan 20% vaksin pandemik dalam masa nyata kepada WHO untuk diedarkan secara global, termasuk kepada negara yang lebih miskin dan yang paling memerlukan. Daripada vaksin ini, negara anggota akan menyumbangkan 10% daripadanya secara percuma.

Peraturan seperti ini pasti telah menyelamatkan banyak nyawa semasa pandemik COVID-19. Dalam beberapa tahun pertama, pengagihan vaksin yang tidak adil telah memburukkan lagi kesan pandemik, dengan satu kajian mendapati bahawa ratusan ribu kematian di banyak negara berpendapatan rendah boleh dielakkan dengan bekalan vaksin yang lebih saksama.

Yang ketara tidak hadir daripada perjanjian itu ialah U.S., yang secara sejarah memainkan peranan penting dalam kesihatan global, daripada HIV/AIDS hingga malaria dan seterusnya. Walaupun U.S. abstain daripada mengundi, ketiadaan U.S. disebabkan keputusannya untuk tidak mengambil bahagian adalah ketara. COVID-19 mengajar kita bahawa kesihatan orang di seberang dunia berkait rapat dengan kesihatan kita sendiri. Pengasingan tidak berkesan apabila melibatkan penyakit berjangkit. Malah negara-negara yang mengambil langkah paling drastik untuk membendung COVID-19, seperti China, akhirnya menyerah kepada penyebaran virus yang pesat dan meluas apabila mereka melonggarkan perjalanan antarabangsa atau perintah berkurung dan langkah-langkah penjarakan sosial yang ketat. Mencegah pandemik seterusnya memerlukan kita untuk memastikan bahawa semua negara, termasuk negara berpendapatan rendah dan sederhana, mempunyai sumber yang diperlukan untuk mencegah wabak daripada berlaku dan untuk menghapuskannya sebelum ia merebak.

Perjanjian ini juga membuktikan bahawa multilateralisme dan keinginan untuk kerjasama global masih menjadi matlamat bersama di kalangan kebanyakan negara. Beberapa pengkritik perjanjian itu, termasuk U.S. Health Secretary Robert F. Kennedy Jr, telah mendakwa bahawa ia akan menjadi ancaman kepada kedaulatan atau kebebasan negara, kerana ia akan menjejaskan keupayaan negara untuk membuat keputusan dasar kesihatan berkaitan pandemik. Ini tidak benar. Perjanjian itu menyatakan bahawa ia ” menghormati kedaulatan” negara untuk mempertimbangkannya sesuai dengan perlembagaan negara masing-masing.

Perjanjian atau perjanjian global seperti ini jarang berlaku. Tetapi apabila ia berlaku, ia jauh daripada menjadi dokumen tokenistik yang penuh dengan bahasa undang-undang. Walaupun Perjanjian Pandemik kurang formal dan mengikat secara sah, beberapa perjanjian global PBB telah menyelamatkan jutaan nyawa. The WHO Framework Convention on Tobacco Control, perjanjian WHO pertama, telah mengurangkan penggunaan tembakau sebanyak satu pertiga sejak 20 tahun yang lalu dan telah dikaitkan dengan dasar seperti larangan merokok di dalam bangunan.

Walaupun perjanjian global memerlukan pelaburan kewangan dan politik, ia juga boleh menjimatkan kos dalam jangka masa panjang. The Minamata Convention on Mercury, sebuah perjanjian PBB yang direka untuk mengurangkan kesan merkuri terhadap kesihatan dan alam sekitar, diunjurkan menjimatkan berbilion dolar di U.S. sahaja.

Selain daripada pandemik, perjanjian itu juga menggesa negara-negara untuk mengambil tindakan kolaboratif yang akan memberi manfaat kepada kesihatan rakyat dalam pelbagai cara. Sebagai contoh, perjanjian itu mengarahkan negara-negara yang mengambil bahagian untuk “mengukuhkan sistem kesihatan awam mereka,” dan untuk mengambil kira keperluan untuk ekuiti dan memajukan liputan kesihatan universal. Secara umumnya, apabila COVID-19 melanda, semakin kuat sistem penjagaan kesihatan negara, semakin baik ia dilengkapi untuk menangani penyakit itu. Sudah tentu, sistem penjagaan kesihatan yang lebih baik dan lebih adil adalah matlamat itu sendiri; ia akan mengurangkan ketidaksamaan kesihatan dan meningkatkan pelbagai hasil kesihatan, termasuk penyakit tidak berjangkit.

Perjanjian itu juga mencadangkan pendekatan “satu kesihatan” untuk pencegahan, persiapan dan tindak balas pandemik. Ini mengambil kira sifat saling berkaitan kesihatan manusia, haiwan, dan alam sekitar. Walaupun risiko semasa kepada manusia adalah rendah, selesema burung H5N1 masih sangat berpotensi untuk menjadi pandemik. Pendekatan “satu kesihatan” boleh membantu mencegah dan meminimumkan penyebaran di dalam dan merentasi spesies yang berbeza, dan akhirnya mengurangkan risiko limpahan zoonotik selanjutnya ke dalam manusia. Jenis pendekatan ini juga penting untuk cabaran kesihatan lain, daripada kerintangan antimikrobial hingga keselamatan makanan.

Perjanjian Pandemik adalah punca untuk optimisme dalam masa yang mencabar ini untuk kesihatan global.

“`