Menuduh Penyokong Hak Asasi Manusia Menguntungkan Dari Konflik Kaum Bukan Sesuatu Yang Baru—Dan Ia Sentiasa Menjadi Masalah

(SeaPRwire) –   Pada September, Boston University mengumumkan bahawa ia akan melancarkan siasatan ke atas kewangan Pusat Penyelidikan Antirasuahnya. Diasaskan pada tahun 2020 oleh Ibram X. Kendi, seorang penulis dan penyokong anti-rasuah yang terkenal, komitmen Pusat untuk “menyelesaikan masalah ketidakadilan dan ketidakadilan ras yang kelihatan tidak dapat diselesaikan” menarik $45 juta dalam sumbangan dan janji selama tahun pertamanya. Walau bagaimanapun, masalah Pusat yang didokumenkan dengan baik baru-baru ini, termasuk pemecatan kakitangan dan kritikan terhadap kepimpinan Kendi oleh bekas pekerja, telah memicu bantahan yang ketara.

Boston University mengumumkan bahawa audit awalnya mendapati “tiada isu bagaimana [Pusat] menguruskan kewangannya.” Dan yet, media konservatif kekal terpaku untuk menghina Kendi sebagai sebahagian daripada yang bersemangat untuk menguntungkan daripada ketegangan perkauman.

Kedua-dua sebaran dan tidak jelas, hantu “penghasut perkauman” berdiri besar dalam politik perkauman kontemporari di Amerika Syarikat. Tuduhan “penghasutan perkauman” menyokong usaha lebih besar sayap kanan untuk mendelegitimasi aktivisme dan tuntutan keadilan sosial dan perkauman orang hitam, dan istilah itu telah digunakan untuk tokoh-tokoh daripada pemain bola sepak ke . Istilah “penghasut perkauman” mempunyai persamaan dengan “penghasut perkauman”, label lain yang sering dikenakan kepada individu yang dituduh “mengeksploitasi” konflik perkauman.

Ia menggoda untuk membaca “penghasut perkauman” sebagai fenomena baru yang dihasilkan oleh politik berpihak, ketibaan berita kabel dan zaman internet, dan balasan putih terhadap pemulihan aktivisme hitam dalam tahun-tahun kebelakangan ini. Walau bagaimanapun, istilah dan pendahulunya mempunyai sejarah panjang yang menekankan persimpangan kompleks politik hitam, protes perkauman, dan budaya media – serta keamatan di mana jurucakap hitam, bersama-sama dengan penyokong dan lawan mereka, telah berjuang untuk menentukan sempadan “kepimpinan perkauman yang sah”.

Lebih satu abad yang lalu, pemimpin hitam sering mengetuai usaha untuk mengutuk orang Afrika Amerika yang cuba “membuat kegilaan daripada perkauman.” Dalam karya 1901 beliau bertajuk Up From Slavery, pemimpin penyesuaian perkauman Booker T. Washington menyerang jurucakap hitam yang “membuat perniagaan mengekalkan kesusahan, salah laku, dan kesukaran bangsa Negro di hadapan umum.” Komen Washington ditujukan kepada aktivis progresif hitam seperti W.E.B Du Bois dan William Monroe Trotter.

Sebagai tindak balas, Du Bois, Trotter, dan yang lain menggambarkan Washington sebagai “penipu” dan advokasinya untuk penyesuaian sebagai “kebenaran separuh bahaya.” Di teras tuduhan itu adalah perbezaan ideologi mengenai cara terbaik untuk maju kepentingan orang hitam di kalangan generasi baru pemimpin hak awam hitam. Washington memberi tumpuan kepada program pendidikan vokasional dan kemandirian ekonomi dengan bekerja dalam struktur kuasa putih. Sebaliknya, Du Bois dan yang lain menyokong “agitasi hak awam”, menentang secara terus disenfranchisement hitam dan infrastruktur undang-undang dan politik Jim Crow.

Perbezaan ini diperkuat oleh budaya akhbar Amerika dan pers hitam yang berkembang pesat semasa dua dekad terakhir abad ke-19. Konflik awam sering dirancang. Washington berusaha untuk menyebarkan apa yang Susan Carle menerangkan sebagai “kempen fitnah yang ganas dan tidak benar” terhadap lawan ideologinya. Begitu juga, Trotter dan Du Bois adalah wartawan produktif yang menggunakan penerbitan seperti Boston Guardian dan The Crisis untuk mengeluarkan serangan terhadap pemimpin hitam yang mereka percayai bersalah karena “penipuan dan kebodohan”.

Akhirnya, retorik itu membawa perbezaan ideologi yang bermakna ke mata awam, tetapi juga mengancam untuk menyelewengkan daripada matlamat bersama kesetaraan hitam. Pada masa yang sama, ia menunjukkan kuasa media untuk membentuk reputasi awam individu jurucakap hitam dan organisasi hak awam.

Akibat dinamik ini menjadi jelas pada separuh kedua abad ke-20 apabila perbincangan mengenai “penghasut perkauman” atau “penghasut perkauman”, yang diberi maklumat sekali lagi oleh teknologi media baharu yang kuat, berpindah ke dalam perbualan arus perdana media. Menjelang March on Washington pada tahun 1963, lebih sembilan daripada sepuluh isi rumah Amerika menonton perjuangan hak awam melalui skrin televisyen di bilik tamu mereka. Televisyen rangkaian membantu mengglobal dan membuat jurucakap hitam seperti Martin Luther King Jr. sebagai selebriti kebangsaan.

Tetapi media kebangsaan ini juga memberikan ruang untuk politikus Selatan, penyokong kebangsaan putih dan pengkritik gerakan lain untuk berulang kali menyerang pemimpin hak awam dan organisasi sebagai “penghasut luar”, “demagog” dan oportunis yang mementingkan diri sendiri. Apabila TIME memilih King sebagai “Lelaki Tahun 1963”, ia mencetak respon daripada pembaca termasuk penduduk Cleveland Ted Kurlow, yang menyatakan kekagumannya “bahawa seorang penghasut perkauman boleh menjadi Lelaki Tahun”.

Pembelahan dalam perjuangan kebebasan hitam semasa separuh kedua tahun 1960-an juga memberanikan kritikan sedemikian, dengan moderat hitam seperti ahli psikologi Kenneth Clarke mengutuk penyokong Kuasa Hitam sebagai “penghasut perkauman rasial yang menjual diri kepada penawar tertinggi.” Walaupun tuduhan intrarasis ini dirangkaikan oleh perbezaan strategi dan politik tertentu, konservatif perkauman memanfaatkan untuk menggambarkan gerakan keseluruhannya sebagai tidak sah dan “penipuan”. Begitu juga, televisyen rangkaian dan akhbar milik putih memberi ruang kepada pengkritik yang menyerang pemimpin hak awam hitam dan calon walikota hitam sebagai “penghasut perkauman…yang terus menghasut ketidakfahaman dan permusuhan perkauman” untuk keuntungan peribadi.

Dalam dekad-dekad kebelakangan ini, bahasa “penghasut perkauman” telah digantikan oleh “penghasut perkauman”. Ahli politik konservatif dan pemmentar media menjadi pemacu di sebalik perubahan retorik ini, dengan kebanyakan kemarahan mereka diarahkan kepada generasi baru jurucakap hitam – “intelektual awam hitam” – yang menjadi ciri ekosistem berita kabel negara yang berkembang semasa tahun 1990-an. Ekonom hitam Thomas Sowell dan Republikan Hitam JC Watts memimpin serangan itu, dengan kritikan mereka terhadap “penghasut kemiskinan yang menghasilkan wang” diedarkan secara meluas oleh media sayap kanan.

Keluhan sedemikian menunjukkan bagaimana, menjelang era Bill Clinton, bahasa “penghasut perkauman” telah diperluaskan di luar aktivis hak awam hitam untuk merangkumi kumpulan antirasial yang merangkumi “pakar kepelbagaian” kepada politikus dan akademik Ivy League. Mereka juga menekankan kebimbangan konservatif terhadap peranan bentuk media baharu dalam mengekalkan agenda progresif, dan kesedaran selari bagaimana bentuk media yang sama boleh digunakan untuk menghalang perjuangan untuk kesetaraan perkauman.

Dilihat dalam latar belakang ini, perpaduan ketegangan perkauman yang lebih tinggi, pemulihan aktivisme hitam, dan peranan media sosial dalam memudahkan kedua-duanya dalam dekad kebelakangan ini boleh dikaitkan dengan kebangkitan terbaru “penghasut perkauman” dalam perbualan awam.

Tentu saja, bagi banyak pemmentar kanan, persepsi ketidakpatuhan kewangan kelihatan lebih penting daripada bukti sebenar. Kendi Pusat Penyelidikan Antirasuah merupakan kajian kes yang berguna. Walaupun tokoh-tokoh seperti profesor Princeton Keeanga-Yamahtta Taylor menulis tentang had-had agenda antiras Kendi dan hubungan kompleks antara protes perkauman, akademik dan organisasi bukan untung, diragui sama ada siasatan awal Universiti Boston akan banyak mengurangkan komentar sayap kanan daripada menggambarkan Pusat sebagai apa-apa selain “penipuan perkauman”.