Apa yang Hannah Arendt Tahu tentang Berbohong dalam Politik

(SeaPRwire) –   Ketika kita memasuki tahun 2024 dengan Donald Trump sebagai calon rasmi Parti Republikan yang hampir pasti, sebarang harapan bahawa Trump dan kebiasaannya berbohong yang berleluasa – nampaknya tentang apa sahaja – mungkin akan mundur ke dalam sejarah telah jelas menjadi pemikiran yang sia-sia. Kebohongan kembali ke bandar. Tanah politik, hampir tidak stabil selama tiga tahun yang lalu, telah mula bergegar lagi. Fakta, hampir tidak berlebihan dalam budaya politik semasa, sedang dengan cepatnya mengubah diri menjadi pendapat di hadapan mata kita. Ramai daripada kita – termasuk mereka dalam parti Trump sendiri – merasa letih dengan kemarahan kita sendiri.

Pada tahun 2020, apabila Trump melancarkan kebohongan paling berani beliau sehingga kini tentang “pilihan raya yang dicuri” ramai pengulas merujuk kepada Hannah Arendt, menimbulkan idea beliau tentang kebohongan besar untuk memperingatkan sejauh mana Amerika telah mendekati kemelesetan politik. Kali ini, mungkin, daripada merujuk kepada Arendt untuk kata-kata yang berkesan atau tweet yang marah, kita mungkin mahu membaca beliau dengan lebih teliti. Arendt – penentang paling gigih fiksyen totalitarian abad ke-20 – memberi amaran jelas bahawa kemarahan sahaja tidak akan mencukupi untuk menghentikan kebohongan dalam politik.

Beliau telah berminat dengan bagaimana kebohongan paling luar biasa mendapat pegangan politik sejak kebohongan Nazi tentang Yahudi, Komunis, dan intelektual yang mengusirnya dari Berlin pada tahun 1933 selepas ditangkap oleh Gestapo. Beliau menulis analisis terakhirnya tentang sifat kebohongan politik moden selepas penerbitan Kertas Pentagon mendedahkan sejauh mana ahli politik dan pentadbir Amerika telah dengan teliti, sabar, berhati-hati membina fiksyen tentang Perang Vietnam – fiksyen yang cukup untuk kanak-kanak orang lain mati.

Kebohongan dalam politik bukanlah perkara baru, Arendt menasihati. Kebiasaan berfikir totalitarian kekal lama selepas rejim totalitarian jatuh. Dan beliau mempunyai mesej untuk kita hari ini. “Apabila kita bercakap tentang berbohong,” beliau menulis, “marilah kita ingat bahawa kebohongan tidak merayap ke dalam politik melalui sebarang kecelaruan dosa manusia; kemarahan moral, untuk sebab ini sahaja, tidak mungkin akan menyebabkannya hilang.” Berteriak “tapi dia sedang BERBOHONG” tidak akan menyebabkannya berhenti. Sebenarnya, seperti yang kita ketahui sekarang, kemarahan sebenarnya menghasilkan mesin yang memacu penciptaan politik yang tidak berfakta.

Ia masih sukar untuk melepaskan kemarahan apabila kebohongan begitu luar biasa. Kebohongan kecil adalah merosakkan, tetapi kebohongan mega bekerja untuk melepaskan diri dari apa-apa tuntutan fakta. Sifat luar alam kebohongan ini adalah titiknya. Mereka tidak begitu politik, tetapi anti-politik kerana ia mencadangkan pertempuran epik yang seolah-olah di luar dunia manusia – seperti idea presiden yang diurapi oleh Tuhan, atau oleh wakil bayangannya di Amerika ‘rakyat’.

Terdapat satu jenis kegilaan di sini. Arendt menggambarkan “keupayaan aktif, agresif” untuk mempercayai kebohongan (berbanding ketidaktahuan pasif) yang membezakan kebohongan politik moden. Kebohongan seperti ini sangat tidak malu, jelas, dan nyata palsu. Kebohongan politik tidak lagi berbohong. Kami tahu bahawa anda tahu kami sedang berbohong, kata para politikus, tetapi bukankah itu sebahagian daripada keseronokan? Beritahu kami bahawa dunia terdiri daripada lebih daripada fakta yang biasa kami terpaksa hidup dengan, balas ramai, dan ya, tentu sahaja kami akan mempercayai anda. Apa-apa sahaja lebih baik daripada ini.

“Kebohongan politik moden mengendalikan perkara-perkara yang bukanlah rahsia sama sekali tetapi diketahui hampir semua orang,” menulis Arendt. Orang tidak terpedaya. Mereka sebenarnya berminat dengan penipuan. Kebohongan berfungsi kerana penulurnya tahu bahawa dalam budaya politik semasa bukan sahaja kes bahawa orang tidak tahu apa yang harus dipercayai, tetapi lebih-lebih lagi bahawa mempercayai apa-apa dengan sebarang tahap kesinceran atau kesahan telah menjadi hampir mustahil. Untuk mempercayai yang luar biasa dan luar biasa telah menjadi satu jenis tindakan palsu – lompatan gila terakhir untuk keanggotaan politik.

Kartun kelewatan ini mungkin akan terasa baru. Tetapi Arendt juga akan menunjukkan bahawa ini hanyalah bab terbaru dalam sejarah panjang politik dan berbohong. Sebahagian daripada teater kehidupan politik terletak dalam kesenian di mana politikus dapat menghasilkan imej sebuah dunia. Untuk tujuan ini, fakta sentiasa mangsa manipulasi pendapat. Dan di sini, kita perlu berhati-hati dan melambatkan sedikit.

Beberapa kebohongan cuba mengeluarkan kita daripada politik sepenuhnya, tetapi sebaliknya penciptaan cerita adalah sebahagian daripada apa yang politik – memang mesti menjadi. “Fakta yang benar-benar tidak pernah menjadi benar-benar meyakinkan,” kata Arendt. “Fakta memerlukan keterangan untuk diingati dan saksi yang boleh dipercayai untuk ditubuhkan … tiada pernyataan fakta boleh melindungi dirinya daripada serangan seperti, misalnya, pernyataan bahawa dua dan dua membuat empat.”

Kita hidup dalam dunia fakta kontinjen, yang sama sekali bukan bermakna semua fakta adalah relatif dan terbuka untuk diambil. Ia bermakna dunia itu kompleks, berubah-ubah, kadang-kadang rawak, membingungkan dan mengelirukan. Politik telah sentiasa mengetahui ini bermakna cerita terbaik kemungkinan akan menjadi mereka yang membuat sesetengah makna daripada realiti. Persoalan sebenar adalah jenis cerita yang setia kepada kewujudan sebenar bersama kita, dan apa yang menghasilkan kezaliman?

Akal tidak cukup di sini. Memang, seperti kemarahan, akal mungkin menjadi sebahagian daripada masalah dalam dunia yang tidak berfakta. “Kebohongan sering lebih boleh dipercayai, lebih menarik akal, daripada realiti, kerana pembohong telah mempunyai kelebihan besar mengetahui terlebih dahulu apa yang penonton mahu atau mengharapkan mendengar. Dia telah menyediakan ceritanya untuk penggunaan awam dengan mata yang teliti untuk membuatnya boleh dipercayai.” Beberapa kebohongan menarik bukan kerana mereka tidak logik, tetapi tepat kerana logik mereka. Memang, untuk Arendt ia merupakan ciri ideologi totalitarian bahawa logik pemacunya mengatasi realiti: anda tidak dapat berfikir A tanpa berfikir B (Anda tidak dapat mengharapkan pengakhiran kuasa tidak bertanggungjawab tanpa menandatangani pemusnahan Yahudi; anda tidak dapat mengharapkan pembahagian kekayaan sama rata tanpa persetujuan kematian borjuasi, dan sebagainya…). Bukan akal, tetapi realiti akhirnya mengganggu pembohong.

Tetapi betapa teruknya realiti perlu menjadi sebelum mitos akhirnya dilubangi? Perang dengan kemungkinan perang dunia sedang berlaku. Bumi hangus, kebakaran berapi, bendungan pecah. “Secara konseptual, kita boleh panggil kebenaran apa yang kita tidak boleh ubah,” menulis Arendt “secara metafora ia adalah tanah di mana kita berdiri dan langit yang menjangkau di atas kita.” Pada akhirnya, keadaan bumi yang kita pijak tidak boleh menjadi perkara pendapat semata-mata.

Kita mesti menyerahkan kepada politik jenis berbohong yang diperlukannya untuk melakukan kerjanya dan ia harus memungkinkan untuk melakukan ini tanpa runtuh kepada sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap sikap s